Rozdział V

-Co mam zrobić, żebyś jednak ze mną poszła?

-Nie odpuścisz prawda? –Tomek pokiwał tylko głową, więc nie miałam innego wyjścia.

-Ugh… no dobra, pójdę z tobą.

-Tylko ubierz coś seksownego, wyczuwam, że komuś możesz się bardzo spodobać. –wyszeptał do mojego prawego ucha z chytrym uśmieszkiem.

 –Czy ty coś knujesz, podstępna żmijo?

-No co ty, ja przecież nigdy nic nie knuję. Co nie zmienia faktu, że moi przyjaciele mogą coś wymyślić.

-Nawet niech nie próbują, chyba, że chcą poznać moją złą stronę. –pokiwałam palcem przed twarzą bruneta.

*Wieczorem*

-Jesteś gotowa? -głos kuzyna dobiegał zza drzwi pokoju.

-Nie wiem co mam ubrać. –odparłam i rzuciłam się zrezygnowana na łóżko.

-Ehh… kobiety. –wymamrotał pod nosem podchodząc do mojej szafy. –Weź to i śmigaj do łazienki. –rzucił w moją stronę szortami z wysokim stanem, białą koszulkę z nadrukiem i brzoskwiniowe Vansy. Nie sądziłam, że ma taki dobry gust...

-Dzięki. –uśmiechnęłam się i zniknęłam za drzwiami łazienki.

***

-Nadal nie chcę tam iść. –oznajmiłam stojąc przed bramą ogromnego domu.

-Teraz, stojąc przed drzwiami chcesz się wycofać?

-Nie, po prostu sądzę, że nie będę czuć się tam komfortowo.

-Przesadzasz. –odpowiedział i zapukał w drewnianą powłokę. Już po chwili drzwi się otworzyły a zza nich wyłoniła się głowa z burzą loków. Harry?

-O, już jesteście. Julia? Co ty tu robisz?

-Mogłabym zadać ci to samo pytanie. –odpowiedziałam cicho.

-To wy się znacie? –zdziwiony kuzyn przerzucał wzrok to na mnie to na Harrego.

-Poznaliśmy się w samolocie. Wchodźcie, nie będziecie stać cały wieczór przed drzwiami. –zaśmiał się i wpuścił nas do środka. Mieszkał w ładnym domu, ale jak dla mnie trochę za dużym.

-Ej, chłopaki, Tom z kuzynką już przyszedł! –chłopak krzyknął na cały głos,w końcu przed nami pojawiła się pozostała czwórka ukochanego zespołu mojej siostry.

-Cześć, jestem Zayn. –pierwszy odezwał się mulat z wytatuowaną dziewczyną. No to zaczyna się ciekawie…

-Ja jestem Louis, ale możesz mówić mi Tommo albo Lou. –czyżby psychol? –To jest Liam i Niall. –z pewnością, nawet nie daje dojść do głosu innym.

-Ja jestem Julia, miło mi was wszystkich poznać. –posłałam im mój najpiękniejszy uśmiech i ruszyłam z Tomkiem w stronę ,jak mniemam, salonu.

-Hej Tom, nie mówiłeś nam, że masz taką piękną kuzynkę. –gdy usiedliśmy Niall odezwał się do ‘Toma’, a na moich policzkach zagościły rumieńce.

-Chcecie się napić? –zapytał Louis niosąc zgrzewkę piwa.

-Tomek, pamiętaj, że prowadzisz. –upomniałam kuzyna, gdy sięgnął po butelkę.

-Nie rozumiem o czym mówisz. –podrapał się zdezorientowany Brytyjczyk.

-Chodzi jej o to, że jesteśmy samochodem.

-Nie przesadzaj, możemy was przenocować. –spokojnym głosem odparł Liam.

-A co z ciocią? Będzie się martwić. –założyłam ręce.

-Już załatwione. –powiedział Tomek chowając telefon do kieszeni i biorąc łyk alkoholu.

-Niby jak?

-Normalnie, wystarczyło napisać smsa. –nic nie odpowiedziałam. Westchnęłam tylko i wzięłam butelkę z ręki Malika.

-Dobra dziewczynka. –uśmiechnął się i wrócił na swoje miejsce.

***

Atmosfera już się rozluźniła, a każdy był po kilku, lub raczej kilkunastu piwach. Ja leżałam na kolanach nachlanego Tomka, który próbował uśpić mnie jak niemowlę.

-Ej ludzie, zagrajmy w butelkę. –wypalił nagle Harry.

-Ja w to nie wchodzę, was jest sześciu, a ja jestem jedna, nie mam ochoty całować was wszystkich. –chwiejnie wstałam z kuzyna(jak kol wiek to brzmi) i podeszłam do drzwi.

-Nie no czekaj, możemy grać w prawda czy wyzwanie. –krzyknął blondyn po czym spadł z fotela. -Auć.

-Niech wam będzie. –odwróciłam się na pięcie biorąc butelkę po piwie siadając na dywanie. Po chwili reszta doczołgała się do mnie:

-Kręć pierwsza. –wszyscy przytaknęli na słowa LouLou, a ja zakręciłam przedmiotem, wypadło na Tomka.

-Wyzwanie. –uśmiechnął się chytro zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć.

-Skoro taki jesteś odważny, to ściągaj ciuchy i przebiegnij się nago dookoła domu. –wystawiłam język.

-OK, ale zamknij oczy. –odpowiedział zdejmując koszulkę.

-Chciałbyś.

-Dobra, dawaj te gacie! –ponaglał go Tomlinson.

-Przystawiasz się do mnie?

-Nie, za bardzo lubię dziewczyny, ale chcę zobaczyć jak robisz z siebie debila. –pijacki śmiech bywa zaraźliwy.

-Wal się. –wybiegł z domu pozbywając się bokserek. Zdecydowanie za dużo alkoholu

-Jestem zmęczona, idę spać.

-Jeśli chcesz, możesz iść do mojego pokoju. Chodź, zaprowadzę cię. –blondyn pociągnął mnie za rękę bez możliwości sprzeciwu.

-Cześć idioci. –rzuciłam krótko kierując się za chłopakiem po schodach.

-To tam. –wskazał ostatnie drzwi po lewej. –Jeśli chcesz dam ci jakąś koszulkę.

-Jeśli to nie będzie problem. -powiedziałam cicho obserwując Nialla podchodzącego do komody.

-Masz, śpij dobrze.

-Dzięki, ale gdzie ty będziesz spać?

-Nie martw się, pójdę do Louisa, on i tak nie będzie w stanie wejść po schodach. –zaśmiał się lekko.

-Skoro tak, to będę spać spokojnie. –uśmiechnęłam się. –Dobranoc.

-Dobranoc. –pożegnał się i wyszedł z pomieszczenia gasząc światło.

*Tomek*

Biegałem nago w nocy, promile robiły swoje. Gdy zmęczyłem się wróciłem do środka:

-Gdzie Julia?

-Śpi u mnie w pokoju.-odezwał się Horan.

-Jak coś jej zrobiłeś, to umrzesz.

-Spokojnie, dałem jej tylko koszulkę. Jest tak słodka, że nie mógłbym jej skrzywdzić.

-Masz szczęście. –uśmiechnąłem się.

-Co nie zmienia faktu, że jest moja.

-Chciałbyś Styles. –odgryzł się Irlandczyk.

-Ej, moja kuzynka to nie przedmiot. Nie jest ani jednego, ani drugiego. –Co oni sobie myślą, że dziewczyna jest rzeczą? Egoiści.

*Rano*

Obudził mnie szum wody, chyba Horan bierze prysznic. Boże moja głowa, nigdy więcej nie piję z tymi debilami. W ustach mam co najmniej Saharę. Moje użalanie się przerwał Niall wychodząc z łazienki.

-Już nie śpisz? –zapytał troskliwym głosem.

-Jak widać. –uśmiech w połączeniu z kacem na mojej twarzy na pewno nie wygląda dobrze.

-Kacyk? –zaśmiał się.

-Ugh, umieram.

-Idź weź prysznic, na pewno dobrze ci zrobi.

-Dziękuję, ale nie skorzystam. Jedyne o czym marzę to butelka wody. –stoczyłam się z łóżka i ruszyłam w stronę kuchni. O dziwo wszyscy siedzieli ubrani.

-Pięknie wyglądasz kuzyneczko. –stwierdził z sarkazmem Tomek.

-Zamknij się i daj mi wody. –rzuciłam w jego twarz kawałkiem pomidora z kanapki leżącej na stole.

-O czym wy znowu gadacie? –zdziwiony Liam rzucił między kęsami jedzenia. Zapomniałam, że rozmawiamy po polsku.

-Nic takiego. –uśmiechnęłam się i wyrwałam Zaynowi butelkę z wodą i wypiłam duszkiem.

-Musisz być bardzo spragniona.

-Jak diabli.

-Zjedz coś. –mulat podał mi talerz z kanapkami, a ja wzięłam jedną.

-Dzięki.

-Przyjemność po mojej stronie.

***

-I jak było? –ciocia zaczęła wypytywać zaraz gdy wróciliśmy do domu.

-No cóż, mogło być lepiej, ale zapytaj Tomka co robił wczoraj wieczorem. –zaśmiałam się. –No pochwal się mamusi.

-Zamknij się.

-Dowiem się w końcu co wczoraj zaszło? –ciekawski ton Wiktorii odbijał się echem w mojej skacowanej głowie.

-Więc Tomek biegał nago wokół ich domu.

-Boże, dziecko, czy ty upadłeś na głowę? –rozbawiona ciocia zawsze była mistrzem ironii i sarkazmu.

-Mamo, nie przesadzaj, przecież było ciemno.

-Dobra, chodźcie, pewnie jesteście głodni.

-Tak się składa, że już jedliśmy. –uśmiechnęłam się lekko. –Idę spać. –rzuciłam obojętnie wchodząc po schodach.

*Niall*

-Nie mogłeś uczepić się innej dziewczyny? –Harry dopytywał mnie na temat Julii.

-O co ci znowu chodzi, przecież nie jest twoją własnością. –zmarszczyłem czoło. Co on myśli, od kiedy dziewczynę się zaklepuje?

-Jeszcze nie.

-Zdajesz sobie sprawę, że jeśli ją skrzywdzisz Tom cię zabije?

-A kto powiedział, że chcę ją skrzywdzić?

-Ty sam.

-Ciekawe kiedy. –rzucił zarozumiale pod nosem.

-Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak często można to wywnioskować z twojego głosu. –odparłem beznamiętnie i udałem się do mojego pokoju.

*Julia*

-Tomek, idziemy już?

-Dwie minutki.

-To samo mówiłeś pięć minut temu. –przewróciłam oczami. –Ale skoro ty sobie grasz zadzwonię do Lou i z nim pójdę na tą karuzelę. –wzruszyłam ramionami i wyciągnęłam telefon z tylnej kieszeni szortów.

-No i spoko. –odparł nie odrywając oczu od gry.

-Debil. –rzuciłam cicho zanim wybrałam numer do Tomlinsona. Po trzech sygnałach odebrał:

-Co jest mała?

-Mój kochany kuzyn miał mnie zabrać na London Eye, ale gra jest ważniejsza. Poszedłbyś tam ze mną? –wypowiedziałam szybko wyczekując reakcji bruneta.

-Bardzo chętnie, ale dzisiaj nie mogę. Chociaż jest ktoś, kto na pewno z tobą pójdzie, poczekaj, dam ci go do telefonu.

-No dobra. –odpowiedziałam uśmiechając się na widok Tomka cieszącego się ze strzelonego gola.

-Halo? –usłyszałam głos po drugiej stronie słuchawki.

-Cześć, pójdziesz ze mną na London Eye?

-Czemu nie, przyjadę po ciebie za dwie godziny. Pasuje ci?

-Tak, jak najbardziej. To do zobaczenia o czternastej. –odparłam i rozłączyłam się po usłyszeniu krótkiego ‘pa’.

-To z kim w końcu idziesz?

-Na pewno nie z tobą. Daj zagrać.

-Nic się nie zmieniłaś. –zaśmiał się.

-Taka już jestem. –pokazałam mu język i wskoczyłam na dwuosobową kanapę opierając głowę o ramie kuzyna, po czym wybrałam padem moją ukochaną drużynę.

-Weź, Barcelona to cioty.

-Nie znasz się, Real to największe pedały jakie nosiła Ziemia –powiedziałam pewnie.

-Dobra, graj nie gadaj.

-Kij ci w oko.

*1,5 h później*

-Wygrałam! –zaśmiałam się kuzynowi w twarz.

-Oszukiwałaś!

-Ciekawe jak. Idę się ogarnąć, za pół godziny przyjedzie Horan. Bajo! –pożegnałam się i ruszyłam w stronę mojego tymczasowego pokoju. Gdy się w nim znalazłam wyciągnęłam z szafy zwykłe jasne spodnie, zwiewną bluzkę w kwiatki i jeansową kurtkę. Ubrałam też białe Converse przed kostkę i słomiany kapelusz, po czym chowając do brązowej torebki najpotrzebniejsze rzeczy wyszłam z pomieszczenia. Ku mojemu zaskoczeniu Niall właśnie wchodził po schodach:

-Cześć, idziemy już? –zapytał po tym jak mnie przytulił. To było miłe, nawet bardzo miłe.

-Tak, chodźmy. –uśmiechnęłam się szczerze po czym zeszliśmy po schodach. Po szybkim pożegnaniu z wujostwem wyszliśmy na zewnątrz domu i powoli podeszliśmy do samochodu blondyna:

-Umm, mogę prowadzić? –zapytałam cicho.

-Co chcesz zrobić?

-No, prowadzić. –odpowiedziałam już nieco pewniej.

-Jeśli chcesz. –podał mi klucze.

-Dzięki. –powiedziałam i wsiadłam do samochodu.

*30 minut później*

-Wow, jak na dziewczynę jesteś niezłym kierowcą.

-No cóż, mam prawko już dwa lata. –zaśmiałam się.

-Kiedyś zabiorę cię na karty, co ty na to?

-Bardzo chętnie, ale chodźmy już, bo się ciemno zrobi. –pociągnęłam go lekko za ramię.

-Wiesz, to miasto wygląda lepiej nocą. –powiedział prawie szeptem blondyn stawiając opór. –Może wrócimy tu jak zapadnie zmrok?

-No a co będziemy robić do tego czasu?

-Możemy iść do muzeum figur woskowych. Jestem tam. –uśmiechnął się szeroko ukazując białe zęby.

-To prowadź.

-Ale najpierw zahaczymy o Nando’s.

-Czemu?

-Nie wiem jak ty, ale ja jestem głodny.

-Ja w sumie też. –wykrzywiłam twarz w grymasie łapiąc się za brzuch. –Zapomniałam o śniadaniu.

-To tym bardziej musimy tam iść. –odparł i pociągnął mnie za rękę zmuszając do truchtu.

-Aż tak chce ci się jeść?

-Jak widać. –uśmiechnął się.

Rozdział IV

Postanowiłam, że po wejściu na pokład nie będę z nikim rozmawiać. Zajmę swoje miejsce koło (chyba) Brytyjczyka i idę spać.
-Umm, przepraszam , mogłabym usiąść?-zapytałam starając się, aby mój akcent był jak najlepszy.
-Jasne.
-Dzięki.-czekaj, skądś znam tego gościa. O kurde, to ten cały Styles, którego tak kocha Marysia. Ty co on tutaj robi ?-Przepraszam bardzo ale co robisz na lotnisku w Polsce?
-Miałem przesiadkę. Za to ty na pewno jesteś stąd.
-Skąd wiesz?
-Poznaję po akcencie. No i wszyscy twierdzą że Polki to najpiękniejsze kobiety.-jego dołeczki są nawet słodkie co nie zmienia faktu, że wolałabym spotkać Bill'iego Joe Armstronga.
-Twoje teksty podziałałyby na moją siostrę, ale nie na mnie. Przykro mi.
-Jeśli jest tak samo urodziwa jak ty, to spróbuję.
-Tak się składa że jesteśmy bliźniaczkami, lecz jeśli nie chcesz mieć powyrywanych włosów i zębów to nawet do niej nie podchodź, bo ci jeszcze kręgosłup uszkodzi.
-Na pewno nie jest tak źle.
-Oj jest.-skończyłam rozmowę z idolem mojej siostry zakładając słuchawki, puszczając Walking Contradiction i odpłynęłam w krainę Morfeusza.


***


-Proszę zapiąć pasy, przygotowujemy się do lądowania.-głos stewardessy rozbrzmiewał w moim ciągle śpiącym mózgu.
-Ej wstawaj.-Harry chyba też spał, bo jego chrypka jest bardziej głęboka (jak gardło Pauliny, lol) niż wcześniej.
-Co jest?
-Lądujemy już. A tak swoją drogą to masz bardzo dobry gust muzyczny.
-Wiem wiem, każdy mi to mówi.-zaśmiałam się lekko.
-Tylko nie rozumiałem niektórych tekstów po tym jak wypadła ci jedna słuchawka .
-No cóż, słucham polskiego reggae i polskiego rapu więc nic dziwnego. Widzisz tą dziewczynę w czarnej sukience?-zapytałam po czym wskazałam palcem na Marysię wychodzącą z samolotu.
-Tak, a co ?
-To jest właśnie moja siostra.
-No to może jednak podziękuję, zbyt ponura jak dla mnie.-wykrzywił twarz w lekkim grymasie a ja uśmiechnęłam się szeroko.
-Nie wnikam-super, wychodzę z samolotu a tu deszcz.-świetnie.
-Wydaje mi się że twoje ubranie nie pasuje do pogody.Tak w ogóle to na ile zostajesz w Londynie?
-Na 3 miesiące..
-Umm, może chciałabyś gdzieś jutro ze mną wybrać?-zawstydzona mina Harrego była nawet słodziutka.
-Jutro kuzyn zabiera mnie na London Eye, ale w sobotę czemu nie.-uśmiechem starałam się dodać mu odwagi.
-Nie ma sprawy tylko podaj mi twój numer.-wyciągnęłam więc z torebki długopis i chusteczkę i napisałam na niej ciąg cyfr.
-Tam jest mój kuzyn, będę już iść.
-To do soboty?-niepewny głos padający z ust takiego gwiazdora to na prawdę niesamowite zjawisko.
-Do soboty.-ostatnim uśmiechem pożegnałam się z nim i odeszłam w stronę Tomka.
-Kto to był?-kuzyn był zadziwiająco uśmiechnięty, pewnie bolały go policzki.
-Znajomy. A co ty taki szczęśliwy?
-No tak po prostu.
-Właśnie widzę. Gadaj albo...albo zrzucę cię jutro z London Eye. Jakaś dziewczyna ?
-Może tak, może nie.
-Widać, że lubisz latać to znaczy spadać. To jak?-uparty osioł pokręcił tylko głową powstrzymując się od śmiechu-No mi nie powiesz?-mój zbity piesek zawsze na niego działa.
-Nienawidzę cię za te minki. No wiec spotkałem znajomego i kiedy pokazałem mu ciebie powiedział, żebym zabrał cię ze sobą do nich dziś wieczorem. To wszystko.
-Do nich?
-No tak, on mieszka z czwórką kumpli, mi też proponowali zamieszkanie z nimi,ale przyleciałaś.
-Proszę cię, przecież nie musisz ze względu na mnie mieszkać z rodzicami.
-Ale nie chcę zostawiać cię samej. Dobra nie gadajmy o tym. To pójdziesz tam ze mną?
-Nie wiem czy to dobry pomysł.
-No weź nie bądź taka. Przecież ja tam będę.
-Wydaje mi się, że sześc do jednego to nierówna walka.
-Trudno, zaniosę cię tam- gdy skończył szturchnął mnie w ramię-patrz, ojciec przyjechał.
-Nawet jeśli mnie siłą do nich zaciągniesz nie będę się odzywać.-pewnym krokiem ruszyłam w stronę samochodu wujka ciągnąc za sobą dwie niebieskie walizki.
-Cześć mała.-przywitał mnie z brytyjskim akcentem
-Witaj Ben.-odpowiedziałam z uśmiechem, Mimo różnicy wieku wolał kiedy mówiłam do niego po imieniu.
-czyżby mój syn już chciał się tobą pochwalić?-zapytał z rozbawieniem
-Można tak powiedzieć, ale i tak nigdzie się dzisiaj nie wybieram, jestem zbyt zmęczona.
-Zobaczysz, jeszcze ze mną pójdziesz.-zapewnienia Tomka wlatywały w moją głowę jednym uchem i wylatywały drugim, nic sobie z jego słów nie robiłam.
-Możemy już jechać?-znikąd pojawiła się Marysia.
-Nie przywitasz się niewychowana małpo?-jej brak kultury był irytujący.
-Już dobrze Julia, nic się nie stało.-przyjazny głos Ben'a nie przekonywał mnie ani trochę, nie przepadał za moją siostrą.
-Cokolwiek.-wsiadłam do samochodu i naburmuszona obserwowałam widok lotniska za przednią szybą samochodu. Po chwili reszta ferajny zajęła miejsca i ruszyliśmy w stronę domu wujostwa.

Rozdział III

*Dzień wyjazdu*
-Masz wszystko?
-Tak, raczej tak.
-No to raczej tak, czy na pewno tak?
-Mamo, wczoraj klęczałam nad walizkami 4 godziny, więc nie jest prawdopodobne żebym o czymś zapomniała.
-Ciociu, spokojnie. Jakby co mama się nią zajmie.-zapewnienia Tomka raczej nic nie dawały, gdyż na moja rodzicielka ciągle miała zmartwioną minę.
-Słyszysz? Nie masz co się martwić.
-Ale kochanie, 3 miesiące to strasznie długo, nie wiem czy tyle wytrzymam.-jej zapłakane oczy rozwalają mnie za każdym razem, nie cierpię kiedy, z obojętnie jakiego powodu, płacze.
-Mamo, nie płacz. Przecież szybko zleci. Pożegnaj się lepiej z Marysią.
-To raczej niemożliwe. Wcześniej chciałam z nią porozmawiać, ale udawała że mnie nie słyszy. Nie wiem co się dzieje z tym dzieckiem.
-Nikt nie wie, trzeba ją zabrać do psychologa czy coś, bo nigdy się z nią nie dogadamy.
-Julka, musimy już jechać.-głos ojca sprawił,że zachciało mi się płakać jeszcze bardziej
-No to pa córeczko, bądź grzeczna!
-Dobrze mamo. Będę najgrzeczniejszym dzieckiem na ziemi.
-Dobra dobra. Już ja cię znam. Chodź tu.-rzuciła cicho i przytuliła mnie. Będzie mi jej brakować w Londynie, jej obiadków,jej opieki. Jej całej.
-Komu w drogę temu czas. Zobaczymy się niedługo.-pożegnania są najgorsze.
*W drodze na lotnisko*
-Myślałaś już o zostaniu na stałe w Wielkiej Brytanii?
-Tak. Zdecydowałam, że jednak podziękuję. Na moje miejsce na uczelni jest 20 kandydatów, to byłby grzech, gdybym z tego zrezygnowała.-zawiedziona mina Tomka nie była tym razem udawana. Mi też zrobiło się smutno.-Ale spokojnie, po tych 3 miechach będziesz mieć mnie dość.
-Ciebie nigdy, szybciej kogoś innego.-gdy skinął lekko głową na przednie siedzenie obok kierowcy przypomniał mi, że Marysia jedzie z nami
-Weź mi nawet nie przypominaj.-przewróciłam oczami
-O czym tak rozmawiacie dzieciaki?-ciekawski tatuś spojrzał w lusterko
-Yyy, o pogodzie. Wiesz jak nie cierpię deszczu.
-Wiem wiem, kiedy pada, strasznie, jak to młodzież mówi, zamulasz.-zaśmiał się a ja i Tomek do niego dołączyliśmy,oczywiście wiedźma regeneruje siły żeby w nocy wszystkich budzić.
-Tato, nie rób z siebie debila.-jaka ona jest irytująca! Niby śpi ale jeśli chodzi o wyzywanie to jest pierwsza.
-Wydaje mi się, że tato nie z tobą rozmawia.
-Ja z tobą też nie a się odzywasz.
-Nikt nie kazał ci na to reagować skoro nie masz ochoty ze mną rozmawiać.
-Nie prosiłam cię o komentowanie czego chcę a czego nie.
-Nie pytałam cię o to czego chcesz a czego nie, więc jeśli coś ci się nie podoba mogłaś nie odpowiadać.
-A jeśli chciałam?
-To nie miej problemu, że coś mówię! Idź spać bo się gubisz.-ugh, gdyby nie to, ze siedzimy w samochodzie a obok jest ojciec po prostu bym jej wyjebała.
-Dobra, koniec! Nie mogę prowadzić w takich warunkach!
-Na szczęście już jesteśmy na miejscu wujku.-rozbawiony Tomek w końcu raczył się odezwać.
-Dzięki ci Boże.

Rozdział II

*Oczami Julii*

-Cieszysz się z tego wyjazdu?

-Jasne! Byłby idealnie, gdyby nie...

-Marysia.-kuzyn dokończył za mnie, trafiając w 10-tkę.

-Fakt, nie rozumiem o co jej chodzi. Ja cały czas staram się pogodzić a ona żyje w swoim świecie. Ostatnio nawet olewa rodziców. Trzeba chodzić koło niej jak na szpilkach, bo oczy człowiekowi wydłubie.

-Może przestali produkować jej ulubiony lakier do włosów.-zaśmiał się a ja dołączyłam do niego.

-Albo jest zła, bo przez 3 miesiące będzie w środowisku, w którym albo nikt jej nie zna, albo nikt za nią nie przepada. Trochę mi jej żal.-zamyśliłam się konsumując lody o smaku toffi.

-Czemu żal? W końcu to ona nie chce złapać kontaktu z kimś z rodziny, wszyscy próbują a Miśka ma to głęboko w dupie no to proszę cię, to jest już denerwujące.

-Niby tak, ale ciągle mi jej żal , w końcu to moja siostra. Chociaż nadal mi smutno, że to nie ty jesteś moim bratem.

-I nawzajem.-cmoknął mnie w czoło. Na prawdę, zazdroszczę Kubie, że ma takie rodzeństwo. Mimo wszystko oby dwaj są dla mnie jak bracia, tylko mieszkający kilka tysięcy kilometrów stąd.-A co byś powiedziała na zostanie w UK na stałe?-Zatkało mnie, centralnie mnie zatkało.-To jak?

-Wiesz...Byłoby super, ale w Polsce mam już załatwione studia, mieszkanie. A tam? Żerowałabym tylko na twoich rodzicach, i tak się dziwię, że się zgodzili na 3 miesiące.

-Eee tam, mama cię uwielbia, ojciec z resztą tak samo.

-A co ze studiami? Chcę mieć jakieś wyższe wykształcenie na przyszłość.

-W Londynie jest przecież dużo uczelni.

-Niby tak...-w sumie to nie jest taki zły pomysł, uwolniłabym się przynajmniej od Marysi.

-Ale wyobraź to sobie, tyle czasu z Kubą i ze mną.- powiedział poruszając śmiesznie brwiami.

-Bardziej kusi mnie nie widywanie sam wiesz kogo.-gryząc resztki wafelków doszliśmy do osiedla.

-A my nie?-jego smutna minka była taka 'słodka' 

-Ani trochę.-zaśmiałam się, lecz Tomek nawet się nie uśmiechnął. Wręcz przeciwnie-udawał że płacze.-Twoje wygłupy są dziecinne.

-Nie prawda.-Foch a'la 5-latek to już po prostu porażka.

-Chłopie, ogarnij się. Masz 21 lat a zachowujesz się gorzej niż przedszkolak.

-Tak się składa, że za 3 tygodnie 22 lata.

-No to tym bardziej wydoroślej!-moje uniesione przed chwilą ku górze ręce bezwładnie opadły na biodra wydając charakterystyczny dźwięk.

-A może ja nie chcę?

-No to trzeba będzie cię wysłać do jakiegoś specjalisty.

-No to ja się poprawię, a przynajmniej spróbuję.

-Oj Tomuś, Tomuś, nadal nie pozbyłeś się tego lęku przed lekarzami?-moje rozbawienie sięgało jakich kol wiek granic. Z ledwością trzymałam się szafki na buty, aby nie runąć na ziemi jak długa, gdyż jego reakcja na to zdrobnienie zwala z nóg za każdym razem.

-HA HA HA, nie posikaj się tylko,-sarkastyczne poklaskiwanie dolewało jeszcze więcej oliwy do ognia mojego śmiechu.

-Widzę, że świetnie się bawicie. Może zamieszkacie razem?-wredny głos mojego klona roznosząc się po przedpokoju momentalnie zahamował nasz dobry humor.

-Właśnie rozmawialiśmy na temat przeprowadzki Julki do Londynu.

-Ooo, jak słodko, rzygam tęczą.

-Nie udław się tylko.-okej, ta 'kulturalna wymiana zdań' robi się już przesączona jadem.

-Dobra Marysia, daj już spokój.-chciałam jakoś ogarnąć sytuację, gdyż mogła wyniknąć z tego większa kłótnia.-Chodź Tomek, obejrzymy jakiś film.-powiedziałam ciągnąc go za rękę w stronę mojego pokoju.

_________________________________________________________________________________

Hmmm, wydaje mi się że ten jest o wiele lepszy i przede wszystkim dłuższy (nuda na polskim robi swoje) :D

I rozdział, część I

Zima? Plac zabaw na osiedlu? Co ja tu robię? W ogóle czemu mam takie małe rączki i nóżki? Bosymi stópkami stąpam po ośnieżonej dróżce. Chcę do domu, jest zimno a zwiewna, biała sukienka wcale nie pomaga. Warknięcie. Wilk? Skąd on się wziął? Patrzy mi w oczy i szykuje się do skoku, cholera. Zamykam oczy, licząc, że zmniejszy to ból, marne szanse. Czuję ucisk w okolicy kręgosłupa, boli. Otwieram oczy. Nie ma wilka, placu zabaw ani zimy. Jedyne co widzę , to turkusowa ściana za moim łóżkiem. Jednak wciąż coś na mnie leży.
-Kimkolwiek jesteś złaź ze mnie, bo połamię ci żebra.
-Dobry żart, mała.
-Tomek?!-odwróciłam się przez co kuzyn spadł na podłogę w szybkim tempie.
-Chyba serio połamałaś mi żebra.-powiedział, podnosząc się z zimnej podłogi.
-Ale co ty tu robisz? Mieliśmy się spotkać dopiero za 27 dni i do tego na lotnisku w Londynie!
-Jeśli chcesz mogę wrócić do domu-powiedział ze smutną miną.
-Nie, nie! Bardzo się cieszę z tej niespodziewanej wizyty, jestem po prostu zaskoczona. Ale Marysia może nie być zadowolona z twojego przyjazdu.-oznajmiłam z grymasem na twarzy.
-Nie mam nawet ochoty z nią rozmawiać. Chodź, zabieram cię na lody!
-Daj mi 20 minut.-pokazałam mu język a po chwili znikną za dębowym prostokątem.
Teraz do rozwiązania pozostaje dylemat w co się ubrać.
*Oczami Tomka*
Ehh... Czemu ta wiedźma nie może być taka jak Julka? Byłoby o wiele lepiej. Nie musiałbym się męczyć przez te 3 miesiące, gdyby to ode mnie zależało to Maryśka nie miałaby co szukać w Londynie. Siedziałaby cały czas w Gdyni i mogłaby tylko pomarzyć żeby zobaczyć te swoje całe ŁAN DEJREKSZION, z resztą, nie wiem co ona w nich takiego widzi, piątka idiotów wyrywających laski na kasę i sławę. Pokażą klatę i wszystkie 12-latki mają kisiel w majtkach a jak zaśpiewają(czyt.wydrą swoje krzywe ryje) to już jakaś masakra. Z Miśką jest tak samo, tylko One Direction, One Direction , One Erection by lepiej pasowało patrząc na ich fanki.
*Oczami Marysi*
Śniadanko, pycha. Ktoś wchodzi do kuchni, pewnie mama, kij z tym. Czekaj. TOMEK?!
-Co ty tu robisz pacanie?!
-Też się nie cieszę, że cię widzę. Tak się składa, że odwiedzam moją ukochaną kuzynkę i zabieram ją na lody.-ugh... gdybym tylko mogła starłabym mu ten głupkowaty uśmiech z ryja.
-Ale ja dopiero jem śniadanie, będziesz musiał trochę poczekać.
-Sądzisz że wydawałbym pieniądze na ciebie? Błagam, nie rozśmieszaj mnie, Julka zaraz powinna zejść na dół, o właśnie idzie. Także tego, do niezobaczenia.-zamknął drzwi i wyszedł, jak ja go nie cierpię







_________________________________________________________________________________
kijowy, ale Pati na pewno się spodoba xd
co do drugiej części pewnie dodam dopiero na weekend :x
P.S.nie martw się kochana umiem świetnie pływać :33xx

Prolog.

Życie jest piękne, nieprawdaż ? Może gdyby nie takie osoby jak Maryśka byłoby jeszcze piękniejsze. Mimo, że to jędza, to i tak ją kocham, w końcu to moja siostra. A swoją drogą, nie rozumiem dlaczego obie nie możemy być tak samo ładne, jako bliźniaczki powinnyśmy być przynajmniej podobnej urody a tu nic. Za nią oglądają się wszyscy, za mną praktycznie nikt. Lecz to nie jedyna rzecz jaka nas różni ; ona kocha sukienki i szpilki , ja wolę spodnie i trampki ; ona jest umysłem ścisłym , ja humanistą. Jedyne co dobre w tym różnieniu się to to, że ja potrafię śpiewać i grać na gitarze a ona jest kompletnym beztalenciem. Aktualnie jest 1 czerwca,28. lecimy do Londynu na całe trzy miesiące przed studiami. Sądzę, że będą to zwykłe wakacje, lecz Miśka twierdzi, że coś się wydarzy, coś, co zmieni nasze życie...
Jestem Julia Mega i zapraszam was na moją przygodę w 'Deszczowej Krainie'






_________________________________________________________________________________
Nie podoba mi się ten prolog, ale to dopiero początek ,a i tak raczej nikt tego nie przeczyta xd